เรื่อง...ตัวกูกับตัวกู
อัน ตัวกู ตัวสู มิได้มี
แต่พอโง่มันเป็นผีโผล่มาได้
พอหายโง่ กู สู ก็หายไป
พอโง่ใหม่โผล่ใหม่ดูให้ดี
แต่ละข้างต่างยึดว่า ตัวกู
จึงเกิดการต่อสู้กันอย่างผี
ต่างหมายมั่นแก่กันฉันไพรี
ทั้งเปิดเผยลับลี้มีทั่วไป
ที่ด้อยกว่าสู้ว่ากูก็มีดี
ที่เด่นกว่าข่มขี่เขาเข้าไว้
ที่พอกันกันท่าไม่ว่าใคร
ล้วนแต่ใคร่โด่งเด่นเป็นธรรมดา
เอาพระธรรมกวาดล้างอย่างไม้กวาด
สำหรับฟาดหัวสัตว์ที่ข้างฝา
ตกกระเด็นเป็นเหยื่อแก่ไก่กา
ที่เก่งกว่าคืออย่าโง่ให้โผล่เอยฯ
ปัญหาของโลก, ปัญหาของชาติ และปัญหาของบุคคล อยู่ที่ ความไม่ยอมกัน เพราะอหังการ มมังการ เพียงประการเดียว. เหมือนจิ้งจก ๒ ตัว ที่ต่างตัวต่างไม่ยอมแพ้ จึงต้องกัดกันไม่มีที่สิ้นสุด.
ธรรมะ ไม้กวาด เท่านั้นที่จะกวาด, ฟาด ให้ สัตว์ หรือ สัญชาตญาณอย่างสัตว์ ชนิดนั้นสิ้นไปจากสันดาน.
โลกทั้งโลกจะสิ้นปัญหา ชาติทุกชาติก็จะผาสุก บุคคลก็จะได้ชีวิตแท้เต็มเปี่ยม และนิรันดร หากทุกคน ยอม และ หยุด ความมีอหังการ มมังการ กันเสียที.
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ