 |
| นิทานสั้นแง่คิดสอนใจ ก้อนหินของอุปสรรค |
ครั้งหนึ่งนานมาแล้ว พระราชาผู้ปราดเปรื่ององค์หนึ่งต้องการจะออกเดินทาง ท่องเที่ยวไปเยี่ยมประชาชนของพระองค์ เมื่อมาถึงที่กลางตลาดพระองค์ ก็เกิดความคิดที่แยบคายอย่างหนึ่งขึ้น พระองค์นำหินก้อนใหญ่ มาวางกลางถนน กีดขวางทางเดินของชาวบ้าน และพระองค์ก็ไปซ่อนตัว และคอยสังเกตอยู่ห่าง ๆ ชาวนาคนแรกเดินผ่านมาพร้อมทั้งบ่นอย่างไม่พอใจว่าใครกันที่เป็นผู้ที่นำหินนี้ มากีดขวางทางเดินของเขา แต่แล้วเขาก็เดินอ้อมหินนั้นไป
พระราชาก็มองดูด้วยความสนใจ ต่อมามีหญิงเลี้ยงวัวคนหนึ่งเดินจูงวัวของตนมา เมื่อมองเห็นหินก่อนนั้น เธอก็พูดว่าทำไมหินก่อนนี้จึงมาอยู่ที่นี่ แล้วอย่างนี้เธอจะข้ามมันไปได้อย่างไร พูดจบหญิงคนนั้นก็จูงวัวของเธอเดินหันหลังกลับไปโดยไม่สนใจที่จะเดินอ้อมมันไปเหมือนชาวนาคนแรก เวลาผ่านไปไม่นานก็มีเด็กชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่ง เดินมาหยุดอยู่ที่หน้าก้อนหินก้อนใหญ่นั้นเค้าพยายามที่จะผลักหินไปให้พ้นทาง แต่เพียงลำพังตัวเขาก็ไม่สามารถทำได้เขาจึงเดินหันหลังกลับไป
แต่เพียงไม่กี่อึดใจเด็กน้อย คนนั้นก็เดินกลับมาพร้อมกับเพื่อน ๆ ของเขาหลายคน แล้วเด็กๆ ก็ช่วยกันผลักหินก้อนนั้นออกไปให้พ้นทางเดิน เมื่อพวกเขาเดินกลับมาที่ถนน พวกเขาก็พบถุงใส่เหรียญทองของพระราชา วางอยู่แทนที่หินก้อนนั้นหินก้อนนั้น ได้ให้ข้อคิดที่มีค่าอย่างหนึ่งนั่นก็คืออุปสรรคในชีวิตของพวกเรานั้นมีไว้เพื่อพิสูจน์ ความกล้าของเราที่จะเผชิญหน้ากับมัน หากเราหนีปัญหาหรืออุปสรรคที่เกิดขึ้นแล้ว เราก็ต้องหนีมันไปเรื่อย
หากปัญหานั้นหนักหนาเกินกว่าเราจะฝ่าฟันไปได้ ลองมอง ไปรอบ ๆ ตัวแล้วเราจะพบว่ายังมีผู้ที่สามารถช่วยเรามาก เท่ากับผู้ที่เราสามารถ จะช่วยให้เขาฝ่าฟันอุปสรรคของเขาไปได้ และอุปสรรคที่แข็งแกร่งที่สุดก็คือความอ่อนแอและความหวาดกลัวของตัวเราเองที่จะเอาชนะปัญหาที่เกิดขึ้นนั่นเอง
ในความจริงของชีวิตเรานั้นเช่นกัน อุปสรรคนั้นมีเป็นธรรมดา บางคนเลือกหนีอุปสรรค แต่อุปสรรค ในบางเรื่องมันไม่เลือกที่หนีเรา และการเผชิญหน้าในการที่จะรับอุปสรรคทั้งหลายนั้นยังเป็นสิ่งที่ไม่ฉลาด ถ้ามันเป็นเรื่องที่เราจะฝืนมัน การขอความช่วยเหลือด้วยการเป็นมิตรนั้นเป็นสิ่งที่เราเลือกได้ เลือกว่าจะให้ใครช่วยเหลือเรา ชี้เเนะเรา เตือนเรา สอนเรา สิ่งนี้ก็เป็นสิ่งที่เราเรียกว่า เป็นสัตว์สังคม ไม่ได้อยู่โดดเดี่ยว แต่สิ่งที่สำคัญหากตอนนี้เรายังไม่พบอุปสรรค จงไม่ปฏิเสธกับการที่จะช่วยเหลือคนอื่น อย่างถูกต้องในศีลธรรม อย่างจริงใจ ให้เขาคนนั้นที่ต้องการความช่วยเหลือในเรื่องที่สมเหตุสมผลที่เราช่วยได้ เพราะสักวันหนึ่งตัวเราเองอาจจะเป็นฝ่ายที่จะขอความช่วยเหลือจากคนอื่น เช่นกัน
โดย อุตฺตมสาโร
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ