แม่เฒ่า สอนว่าอย่าประมาท
ใครทำดีได้ดีมีความสุข
ใครทำทุกข์ ทุกข์พา มาสงสาร
โมทนา บุญไว้ จะได้นาน
เหมือนทอด สะพาน ไปมาอย่าช้าเลย
ยาม บาย-บาย ได้สร้างทางกุศล
จงรีบ ทำผล ทำทาน เถิดท่านเอ๋ย
เกิดแล้วแก่ เจ็บแล้ว "ตาย" มิช้าเลย
ถ้าเราเคย ทำบุญก็อุ่นกาย
ไม่เสียทีที่เราได้เกิดมา เป็นมนุษย์
พบศาสนา พระพุทธ จงหาสาย
มีหู ตา จมูก ลิ้น ทั้งใจ กาย
กว่าจะตายทำบุญไว้ ได้เป็น ทุนครัน
ถือศีล ทาน ภาวนา ไว้ให้กล้าหาญ
ไว้หักราน โทโส โทโมหัน
โขโมหะ อวิชชา แน่นหนาครัน
ขับไล่มัน ให้ไปจาก ใจเรา
รูป รส กลิ่นเสียงและสัมผัส
เอา ปัญญา มาตัด ให้ขาดหาย
ถือศีล ทาน "ภาวนา" นำหน้าไว้
ต่อเมื่อ ตายจะประสบพบความจริง
บทกลอนที่ แม่เฒ่า พูลสุข บอกให้หลานจดไว้เมื่อ อายุ ๘๖ ปี ก่อนที่จากลาโลกนี้ เมื่อ อายุ ๙๔ ปี
(ข้าพเจ้าได้ไปพบบทกลอนนี้ซึ่งเขียนใส่ในกระดาษ a 4 ได้มาจากใดมาก็ลืมเสียแล้ว เห็นว่า คนเมื่อก่อน เขามีคุณธรรมสูง ได้แต่งบทกลอนนี้ขึ้นมา คงจากใจห่วงลึกของท่านจริงๆ และก็บอกให้หลานจดไว้ ในที่นี้ หลานชื่อสมร ปานทอง คงรับทราบ เพราะในกระดาษได้เขียนชื่อ หลานไว้ ข้าพเจ้าเองในใจลึกๆ เมื่อพบบทกลอนนี้ก็ไม่อยากให้ความคิดที่แฝงคุณธรรมดีๆได้ตายหายไป จึงฝากพิมพ์ไว้ให้ในบล้อกนี้ บทกลอนเป็นทำนองใต้มีคำที่ใช้ภาษาถิ่นบางคำ)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ