เมื่อจิตรับอารมณ์ภายนอกแล้วไม่ยึดถือปรุงแต่งเป็นเราเป็นของเรา มีแต่สติปัญญาที่จะจัดการกับอารมณ์นั้นๆอย่างถูกต้อง จิตก็สงัดจากอารมณ์ทั้งปวง เสมือนเสียงแห่งความเงียบของมือที่ตบข้างเดียว ที่ปราศจากมืออื่นมาตบด้วย. ความเงียบสงัดชนิดนี้จึงดังก้องอยู่ในใจ กลบเสียงของโลกแห่งการตบมือสองข้างเสียสิ้น นี่คือความระงับดับทุกข์ที่แท้จริง; และอาจประมวลมาเป็นคำกลอนดังนี้
เรื่อง...เสียงตบมือข้างเดียว
มือฉันตบข้างเดียวส่งเสียงลั่น มือท่านตบสองข้างจึงดังได้
เสียงมือฉันดังก้องทั้งโลกัย เสียงมือท่านดังไกลไม่กี่วาฯ
เสียงความว่างดังกลบเสียงความวุ่น ทั้งมีคุณกว่ากันทางหรรษา
เสียงสงบกลบเสียงทั้งโลกา หูของข้าได้ยินแต่เสียงนั้นฯ
เสียงของโลกดังเท่าไรไม่ได้ยิน เพราะเหตุวิญญาณรับแต่เสียงนั่น
เป็นเสียงซึ่งผิดเสียงอย่างสามัญ เป็นเสียงอันดังสุดจะพรรณนาฯ
มือข้างเดียวตบดังฟังดูเถิด แสนประเสริฐคือจิตไม่ใฝ่หา
ไม่ยึดมั่นอารมณ์ใดไม่นำพา มันร้องท้าเย้ยทุกข์ทุกเมื่อเอยฯ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ