ปณิธานของสามเณรน้อย ความตั้งใจจริงที่จะทำ
มีพระภิกษุผู้สำเร็จอภิญญารูปหนึ่ง ได้พาสามเณรน้อยออกเดินทางไกล ขณะที่สามเณรแบกห่อสัมภาระเดินตามหลังพระอาจารย์อยู่นั้น พลันก็เกิดความคิดขึ้นว่าในอนาคตฉันจะต้องโปรดสัตว์อย่างกว้างขวางถึงจะไม่เสียชาติเกิดอาจารย์ที่เดินนำหน้าหยั่งรู้ว่าสามเณรน้อยเกิดมีปณิธานอันยิ่งใหญ่เช่นนี้ก็รู้สึกเลื่อมใสและละอายใจที่ตนเองยังไม่เคยมีปณิธานเช่นนี้มาก่อน จึงรีบบอกสามเณรให้ส่งห่อสัมภาระมาให้ตนเองแบกแทน แล้วเชิญให้สามเณรเดินนำหน้าสามเณรได้แต่ปฏิบัติตามคำสั่งของอาจารย์ โดยไม่ถามถึงเหตุผลแต่อย่างใด
สามเณรน้อยเดินนำหน้าอยู่ครู่หนึ่ง ก็เกิดความคิดอีกว่า การมีปณิธานโปรดสัตว์นั้นเป็นเรื่องดีมาก แต่ว่าทำยาก แล้วผู้คนนั้นก็ใช่ว่าจะโปรดง่าย ๆ ฉันนี่ไร้เดียงสาเกินไปแล้ว ฉันว่าเป็นปัจเจกบุคคลเอาตัวเองให้หลุดพ้นก่อนดีกว่า เพิ่งจะคิดเช่นนี้ อาจารย์ก็ส่งห่อสัมภาระมาให้พร้อมกับบอกว่า เอาห่อสัมภาระคืนไปแล้วตามหลังมา สามเณรน้อยรับห่อสัมภาระมาแบกไว้บนบ่าแล้วเดินตามหลังอาจารย์อย่างงุนงง ..
การที่เราจะคิดตั้งใจใฝ่ฝันอะไรก็แล้วแต่นั้นไม่มีปัญหาหรอก นั้นเป็นสิทธิ์ของเรา ที่จะคิด จะฝัน และตั้งเป็าหมาย สำคัญที่สุดจะคิดทำอะไร หรือมีเป้าหมายอันใดแล้ว ควรนึกสูงเขาไว้ คือ เอาความเจริญถูกต้องของเป้าหมายนั้นเป็นหลักชัย แม้เราจะเดินเส้นทางชีวิต ผลิกผันไปอย่างไร แต่เป้าหมายปณิธานที่เราตั้งไว้นั้นยังคงอยู่ และต้อง หาโอกาสเดินสู่เส้นทางนั้นให้ได้ คือ ตั้งปณิธานเอาไว้ คือ ไม่ได้คาดหวัง แต่เดินทางด้วยสติปัญญานี้แหละ เราจะใช้วิธีนี้ คือ ถ้าเรายึดในความคาดหวังแล้วความผิดหวังก็จะตามมา แต่เดินด้วยสติปํญญาอันถูกต้อง เดินไปเรื่อยๆตามเหตุผล ปัจจัย สักวันความฝัน ปณิธานนั้นก็จะใกล้เข้ามาหาเราเองเป็นอย่างแน่นอน แต่สิ่งสำคัญสำหรับชีวิตมนุษย์แล้ว ตามหลักพุทธศาสนา คือ เราชาวพุทธที่ถูกต้องแท้จริง ควรตั้งไว้ที่สุด ของปณิธาน นั้น คือ นิพพาน การพ้นจากสังสารวัฎของความทุกข์นี้ให้สิ้นเชิง อธิฐาน และบำเพ็ญ ให้ทุกๆภพทุกชาติ เราก็จะเดินสละทิ้งความทุกข์ไปเรื่อย เหมือนเคาะสนิมที่เกาะมีดดาบที่เเหลมคมอยู่ทุกๆวัน สักวันเราคงจะใช้มีดดาบที่เเหลมคมนี้เป็นหนทางการกำจัดกิเลศทุกอย่างโดยสิ้นเชิง .
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ