เพลงสายลม ลมจงพัดเธอไป ล่องเรือชีวิตให้ดี (เพลงประกอบบทความ)
ข้อคิดหลักธรรมจาก เรือ ชีวิต
ข้อคิดหลักธรรมจาก เรือ ชีวิต
มหาสมุทรไม่อิ่มด้วยน้ำ ดั่งมนุษย์ไม่อิ่มด้วยตัณหา
@ การเดินทางชีวิตเปรียบ เช่นเรือ เมื่อออกเดินทางแล้ว จุดหมายก็อยู่อีกฟากฝั่ง มนุษย์เรานั้น คือ ฝั่งแห่งการลาโลกนี้คือปลายทาง แต่ต้องเดินอีก และลงเรือ และพายไปอีก อย่างนี้อยู่เรื่อยไป ตราบใดยังไม่สิ้นกิเลศ สู่ฝั่งแห่งนิพพาน
@ แม่น้ำ หรือ ทะเล ที่เรือแล่นไป บางครั้ง คลื่นน้ำก็นิ่งสงบ และ คลื่นน้ำก็แปรปรวน จนเกิดคลื่นซัดไปซัดมา ใหญ่บ้าง เล็กบ้าง แรงบ้าง เป็นอย่างนี้อยู่เรื่อยไป ดั่งจิตใจ ที่ไม่มั่นคง เอาแน่นอนไม่ได้ของผู้ที่ให้คลื่นของตัณหา พัดพาเราไปอย่างไม่สิ้นสุด
@ ระหว่างช่วงเวลาล่องเรือชีวิต แห่งการเดินทางนั้น เราผ่านพบอะไรมากมาย นกที่บินมาทักทาย ปลาที่กระโดดว่ายน้ำโชว์ความเด่น โขดหินโสโครก ที่เรือเขาไปชน และสัตว์มีพิษที่ไม่ได้รับเชิญ ผ่านภูเขา ผ่านพายุ ผ่านคลื่นที่แปรปรวน ผ่านทุ่งดอกไม้ ชีวิต ก็ เช่นกัน ต้องเรียนรู้ที่จะเผชิญ ที่จะแก้ ที่จะปล่อยวาง ที่จะพัฒนาสู่จิตใจที่เข้มแข็ง อย่างผู้ที่ผ่านอะไรมามากย่อมมีจิตใจที่สงบ และลึกล้ำด้วยปัญญา สู่การเดินทางสู่ฝั่งอย่างสง่างาม
@ เข็มทิศเรือเป็นสิ่งสำคัญ ว่าเราจะเดินทางไปจุดหมายใด เส้นทางไหนไปอย่างไรถ้าเลือกทิศทางผิด ก็จะเดินสู่หายนะ คนเราก็เช่นกัน ถ้าเลือกทางผิด ก็จะผิดไปจนตาย ถ้าเลือกเดินทางถูก หนทางชีวิตก็จะมีแต่เรื่องดี ดั่งนั้น พวกเลือกทิศทางผิด ถ้ามีสติ ยังสามารถเปลี่ยนเข็มทิศของชีวิตก่อนจะสายเกินไป
@ เรือชีวิต เปรียบดั่งร่างกาย กัปตันเรือ เปรียบเช่นจิตใจ จะบังคับร่างกายไปทางไหน อยู่ที่จิตใจจะสั่ง แต่จะทานคลื่นแห่งตัณหาสู่ฝั่งได้หรือไม่ อยู่ที่ฝีมือกัปตัน
@ เรือแล่นอยู่ท่ามกลางคลื่นมหาสมุทรอันไม่แน่นอน ท้องฟ้าที่สดใสอาจรวมตัวเป็นพายุเมื่อไรก็ได้ สายลมเอื่อย...เบา เบา อาจเปลี่ยนเป็นพายุพัดเราให้จมสู่ห้วงทะเลอันไม่กลับคืน ก่อนจะถึงฝั่งอันสวยงาม ชีวิต เราตั้งอยู่ในความไม่แน่นอน ดังนั้นอย่าประมาท จงบังคับเรือชีวิต ด้วยสติ เสมอ
@ เรือใบ ต้องหนุนด้วยแรงลมอย่างพอดี ถึงจะเคลื่อนไปข้างหน้า ชีวิตเรา เช่นกัน ต้องมีคนคอยสนับสนุน ให้โอกาสอย่างเหมาะสม
@ กัปตัน เรือ ต้อง มีความรู้ความชำนาญ เรื่องเรือ และสิ่งต่างๆที่เกี่ยวกับการล่องเรือในมหาสมุทร และมีความกล้า ที่ตัดสินใจ เมื่อเผชิญปัญหา อุปสรรคต่างๆ เฉพาะหน้า อย่าง ชาญฉลาด และมีสติ ปัญญา อันเฉียบคม และรวดเร็ว
เมื่อมีโอกาสผู้นำ ควรแสดงให้ ลูกเรือเห็น เพื่อกำลังใจ ความเชื่อมั่น ของผู้ที่จะฝากชีวิตไว้กับเรา และการเดินทางสู่เป้าหมาย อย่างสง่างาม มีศักดิ์ศรี
ชีวิต เรา เช่น กัน บางครั้งเราต้องการกำลังใจ ผู้สนับสนุนให้โอกาส เมื่อเราพร้อม ด้วย ความรู้ ความกล้า สติปัญญา ความสามารถ และ วาสนา ที่เราสะสมมาจากการกระทำ เราก็จะสู่จุดมุ่งหมายได้ แต่เพื่อ ประโยชน์ของคนทั้งหลายด้วยที่เขารอให้คุณให้โอกาสเขา เช่นกันกับคุณที่ได้รับโอกาสนั้น
@ การเดินทางถึงฝั่งนั้นไม่สิ้นสุด(ความตาย) เมื่อ ถึงฝั่ง เธอทิ้งเรือ(ร่างกาย) แต่กัปตัน(จิตใจ) คือ จิตใจ นั้นยังเดินทางอยู่ แต่ไม่ใช่กัปตันเดิม เพราะ ผ่านเหตุปัจจัยแห่งช่วงเวลามามาก(คือ การขัดเกลา อวิชชา) และก็เปลี่ยนหนทางที่จะไปพบเรือลำใหม่ ที่รออยู่ เรือ อาจจะดีกว่าเก่า หรือ ร้ายกว่า ว่าเป็นเรือชีวิตใด หนทางที่ไม่แน่นอน ก็ยังมีอยู่ข้างหน้า แต่ตราบใด ที่กัปตัน(จิตใจ) คนใหม่ นั้นยังมีเหตุปัจจัย หรือ พลังของการขับเคลื่อน(กิเลศที่ยังเหลืออยู่) ก็ย่อมนั่งเรือชีวิต แล่นสู่มหาสมุทร(สังสารวัฏ)อันไม่จบสิ้นนั้นอีก วนเวียนอยู่ เช่นนี้ ตราบที่กัปตัน (จิตใจ)มีจิตที่สะสมช่วงเวลาเหล่านั้นอย่างถูกต้อง เข้าใจ( พุทธะ สัมมาทิฏฐิ) และ บอกว่าพอสะที ที่เรานั้น ต้องทิ้งเรือ(ร่างกาย)(ความไม่ยึดมั่นถือมั่นในร่างกาย) แล้ว กับความทะเยอทะยาน(ตัณหา) ของตัวผู้บังคับเรือ จนกว่ากัปตัน(จิตใจ)จะทิ้งทุกอย่างอย่างปล่อยวางด้วยความเห็นถูกของ ตัวเขาเอง (จิตใจที่รู้แจ้ง ) และเขาก็นั่งลงอย่างสงบ และ ทอดกายมองท้องฟ้าที่ว่างเปล่า อากาศ ที่สดชื่น ตราบนานเท่านาน (นิพพาน) เรือ ชีวิต แห่ง ความทุกข์ ก็หยุดเพียงเท่านี้ นี้ คือ ฝั่งจุดหมายของมนุษย์ที่สมบูรณ์นั้นเอง.
โดย อุตฺตมสาโร ภิกขุ
ภาพประกอบโดย ชัยวัฒน์ ทองพริก
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ