ช่วงชีวิตหนึ่ง
ยี่สิบมา ต้องการ คนเข้าใจ
สามสิบแล้ว ยึดอยู่ ผู้สงสัย
สี่สิบไว เร่งรีบ ทำแต่งาน
ห้าสิบปี เริ่มปลง ในชีวิต
มัวแต่คิด หกสิบ หยิบสงสาร
เจ็ดสิบมา ผมหงอก ผิวหย่อนยาน
แปดสิบผ่าน ป่วยไข้ รุมเร้าใจ
เก้าสิบเยือน เหมือนเตือน ปลงสังขาร
ทรมาน วังวน เร่งแก้ไข
ร้อยปีนั้น กลับเด็ก ทารกไง
คืนกลับไป เกิดตาย หรือดับพลัน
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น
ยินดีต้อนรับความคิดเห็นดีๆ ติชมบทความตามพอเหมาะ